รายละเอียดร้านค้า

ประวัติ หลวงพ่อสิน ติสฺโส เจ้าอาวาสรูปแรก
    พระอธิการสิน ฉายา ติสโส บิดาชื่อ นนท์ มารดาชื่อ เพิ่ม เป็นบุตรคนเดียวของบิดามารดา เดิมชื่อ สิน นามสกุล พน เกิดวันพุธ ณ ตำบลระหุ่ง อำเภอเหียง จังหวัดนครจำปาศักดิ์ เมื่อพุทธศักราช ๒๔๒๑ ปีเถาะ
    เมื่ออายุได้ ๕ ปี มารดาได้ถึงแก่มรณกรรม ท่านจึงต้องอยู่กับบิดาเรื่อยมาจนอายุ ๑๕ ปี บิดาของท่านก็ได้ถึงแก่มรณกรรมอีกผู้หนึ่ง ในปีนั้นเองท่านจึงได้ไปอยู่กับหลวงลุงศรี ซึ่งเป็นพี่ชายของมารดาพร้อมบรรพชาเป็นสามเณร เพื่อศึกษาพระปริยัติธรรม เมื่ออายุครบ ๒๑ ปี จึงได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุจำพรรษาอยู่ ณ วัดหนองถิ่น ซึ่งเป็นถิ่นชาติภูมิของท่านเอง ได้จำ พรรษาอยู่ ๑ พรรษา พอออกพรรษาจึงได้ลาสิกขามาประกอบอาชีพตามวิสัยของผู้อยู่ครองเรือน ในขั้นแรกได้เข้าทำงานเป็นกรรมกรรถไฟ ประจำอยู่ที่ปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา เป็นเวลา ๒ ปีเศษ ได้ทำงานพิเศษรับเงินเดือนถึง ๓
ตำแหน่ง คือ ๑ . เป็นกรรมกร ได้เงินเดือน ๆ ละ ๒๒. ๕๐ บาท ๒. เป็นยามกุดังกลางคืน ได้เงินเดือน ๆ ละ ๑๕ บาท ๓. อยู่กุดังนายห้าง ได้เงินเดือน ๆ ละ ๒๐ บาท นอกจากนี้กลางคืนยังมีเปอร์เซนต์อีกคืนละ ๔ บาท เช่น ส่งหนังสือ และไปกับนายตรวจทาง
เมื่อออกจากงานนั้นแล้วจึงกลับไปอยู่จังหวัดร้อยเอ็ดอีก ๕ ปี โดยเปลี่ยนอาชีพทำกสิกร ต่อมาอายุได้ ๒๓ ปี ได้มีภรรยาชื่อคูณ ซึ่งเป็นธิดาของพ่อคำ อำแดงจาด อยู่ร่วมกันกันมาเป็นเวลา ๕ ปี มีบุตร ๓ คน คือคนโตเป็นชาย ชื่อจน ( เสียชีวิตเมื่ออายุ ๕ ปี) , คนที่ ๒ เป็นหญิง ชื่อศรี ( เสียชีวิตเมื่ออายุ ๓ ปี) , คนที่ ๓ เป็นหญิง ชื่อสอ
ส่วนภรรยาในขั้นสุดท้ายได้แยกทางกันต่อมาได้ย้ายมาประกอบอาชีพกสิกรเช่นเคยที่จังหวัดสระบุรี ีอีก ๒ ปี ตั้งแต่นั้นมาได้ดำเนินชีวิตเป็นคนสันโดษไม่มีครอบครัว หลังจากนั้นก็ได้พยายามมุ่งหน้าเข้าสู่กรุงเทพมหานคร เมื่ออายุ ๓๕ ปีท่านได้มีศรัทธาเลื่อมใสในเพศบรรพชิตอีกครั้ง จึงได้เข้ารับการอุปสมบท ณ วัดหนองแขม กิ่งอำเภอหนองแขม จังหวัดธนบุรี โดยมีพระครูวิทยาวรคุณ เป็นพระอุปัชฌาย์ พระอาจารย์แห วัดหนองแขม เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระอาจารย์ท้วม วัดใหม่หนองพะอง เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้จำพรรษาอยู่ที่วัดศาลาแดง เป็นเวลา ๗ ปี วัดตะโน ๑๙ ปี วัดนก ๑ ปี วัดโตนด ๔ ปี กลับไปจำพรรษที่วัดศาลาแดง ๓ ปี กลับมาจำพรรษที่วัดโตนด อีก ๑ ปี กลับไปจำพรรษที่วัดศาลา แดง ๓ ปี กลับไปจำพรรษาที่วัดโตนด อีก ๓ ปี ในครั้งสุดท้ายได้รับอาราธนามาดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดบุณยประดิษฐ์ เมื่อ พ. ศ. ๒๔๘๙
    ในพรรษาแรกที่ท่านเป็นเจ้าอาวาส ก็ได้ปกครองพระภิกษุสามเณรให้ตั้งมั่นอยู่ในธรรมวินัยเรียบร้อยเป็นอันดี ทั้งภิกษุสามเณรก็ได้รับความร่มเย็นเป็นสุขโดยทั่วกัน ในด้านอัธยาศัยท่านเป็นผู้ โอบอ้อมอารีเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่ผู้อยู่ในปกครองทั้งใบหน้าก็เอิบอิ่มยิ้มแย้มแก่แขกเหลื่อที่ไปมา หาสู่ท่าน
    ในด้านการศึกษา ท่านได้พยายามส่งเสริมให้พระภิกษุสามเณรเล่าเรียนพระปริยัติธรรม และสนับสนุนส่งเสียพระภิกษุสามเณรผู้ใคร่ต่อการศึกษา จนมีพระนักธรรมเกิดขึ้นภายในวัด หลายองค์ แม้ในด้านวิทยาการทางโลก ท่านก็ได้พยายามส่งเสริม เพราะเล็งเห็นว่าสถานศึกษาสำหรับกุลบุตรในท้องถิ่นต้องเดินทางไปเรียนไกล เป็นการลำบาก เมื่อได้จัดตั้งขึ้นภายในวัดก็จะเป็นการสะดวกไม่น้อย ท่านจึงขออนุมัติจากทางราชการจัดตั้งโรงเรียนขึ้นเมื่อ พ. ศ. ๒๔๙๘ โดยให้ใช้ศาลาการเปรียญเป็นสถานที่เรียนไปพลางก่อน ต่อไปท่านตั้งใจว่าจะสร้างโรงเรียน ถาวรขึ้น โดยอาศัยความร่วมมือกับทางราชการและประชาชนในพื้นที่ แต่ท่านก็ได้มรณภาพลง เสียก่อน นับว่าท่านได้เอาใจใส่ต่อการศึกษาทั้งทางโลกและทางธรรมเป็นอย่างดี
ด้านการเผยแผ่ ได้จัดให้มีการเทศน์ในเทศกาลวันเข้าพรรษาทุกวันพระ ๘ ค่ำ และวันพระ ๑๕ ค่ำ แก่อุบาสกอุบาสิกาที่มาถือศีลอุโบสถภายในวัด
    ด้านสาธารณูปการ ในพรรษาแรกที่ท่านมาอยู่ในวัดนี้ เดิมมีกุฎิอยู่เพียง ๔ หลังเท่านั้น ต่อมาท่านได้บูรณปฏิสังขรณ์ของเก่าบ้าง สร้างขึ้นใหม่บ้างด้วยปัจจัยส่วนตัวของท่านรวมทั้งเงินที่เรี่ยไรมาจากชาวบ้านบ้าง และในขณะเดียวกันท่านก็ได้สร้างอุโบสถ เพื่อสำหรับประกอบสังฆกรรมอันเป็นกิจ
ของสงฆ์ที่สำคัญยิ่ง ใช้เวลาสร้างอยู่ ๓ ปี อุโบสถจึงได้สำเร็จโดยสมบูรณ์ใช้ประกอบสังฆกรรมได้ทุกอย่างเมื่อปีพุทธศักราช ๒๔๙๔ ต่อมาได้ทำการสร้างศาลาและโรงทึม ด้วยน้ำพักน้ำแรงของท่านเองบ้าง จ้างนายช่างบ้าง จนสำเร็จเรียบร้อยเป็นอันดีทุกประการ เป็นอันว่าหลวงพ่อมาจำพรรษาอยู่วัดนี้เป็นเวลา ๑๐ ปี ท่านได้สร้างความเจริญรุ่งเรืองให้แก่วัดตลอดมาโดยลำดับ
    ในด้านปฏิปทาของท่านควรจะเป็นแบบอย่างที่ดีแก่พระภิกษุสามเณร เพราะท่านไม่พยายามที่จะสะสม ปัจจัยที่ได้มาพยายามก่อสร้างถาวรวัตถุภายในวัด เพื่อสร้างความเจริญให้แก่วัดแก่พระศาสนา
    การปฏิสันถาร ท่านวางตนเสมอชนทุกชั้นตลอดจนกระทั่งการสนทนาปราศรัย ก็เป็นที่น่าเลื่อมใสของผู้ที่ได้สมาคมพบเห็ท่านจึงมีศิษยานุศิษย์ทั้งที่เป็นชาวจีนและ ชาวไทยเคารพนับถือสักการะบูชาในตัวท่านเป็นอันมาก
ในเรื่องข้อวัตรปฏิบัติของท่าน ท่านได้ธุดงค์ไปในจังหวัดต่าง ๆ ถึง ๑๗ ครั้ง
    ทิศเหนือ จด จังหวัดเชียงใหม่
    ทิศใต้ จด จังหวัดนครศรีธรรมราช
    ทิศตะวันตก จด จังหวัดกาญจนบุรี
    ทิศตะวันออก จด พนมเปญ นครวัด
    ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ จด เวียงจันทร์ นครพนม
    ในระหว่างที่ท่านออกธุดงค์นั้น ท่านได้พยายามค้นคว้าหาความรู้เพิ่มเติมตลอดเวลา จนมีครูบาอาจารย์มากมาย และเป็นผู้เชี่ยวชาญในวิชาไสยศาสตร์
    หลวงพ่อ เริ่มป่วยด้วยโรคลำไส้เรื่อยมาตั้งแต่ยังไม่เข้าพรรษาสุดท้าย ลูกศิษย์ได้พยายามช่วยกันดูแลรักษาพยาบาลอย่างเต็มความสามารถ อาการของท่านก็ไม่ดีขึ้น เพราะสังขารตกอยู่ในวัยชรา ถึงกระนั้น ท่านก็ไม่แสดงอาการทุรนทุรายแต่ประการใด ทั้งยังตั้งมั่นอยู่ในสติสัมปชัญญะเสียอีก ก่อนหน้าที่ท่านจะมรณภาพ ๒ วัน ท่านได้เรียกพระภิกษุและคณะกรรมการวัดมาประชุมพร้อมกัน เพื่อมอบหมายหน้าที่และภารกิจท่านที่ได้ดำเนินมาให้ทราบ อาการป่วยของท่านได้เริ่มหนักขึ้นตามลำดับ สุดความสามารถของศิษยานุศิษย์ที่จะเยียวยาให้อาการดีขึ้นได้ ท่านได้มรณภาพลงเมื่อวันที่ ๒๓ เดือน ธันวาคม พุทธศักราช ๒๔๙๘ ด้วยอาการอันสงบ รวมสิริอายุได้ ๗๗ พรรษา ๔๑