รูปหล่อท่านพ่อแสง วัดบางสระเก้า เนื้อหลังคาโบสถ์

หน้าร้าน : Gallery สินค้า : ข่าวสารจากร้านค้า : วิธีการชำระเงิน : ติดต่อร้าน : บทความ

เจ้าพระยาพระเครื่อง

ลำดับที่เยี่ยมชม

Online: 66 คน

ยินดีต้อนรับ เข้าสู่ : เจ้าพระยาพระเครื่อง

รายละเอียดร้านค้า

ชื่อร้านค้า

เจ้าพระยาพระเครื่อง

ชื่อเจ้าของ

Weerapong prommontree/วีรพงศ์ พรหมมนตรี(อ้น ระโนด)

รายละเอียด

Sale thai amulet as well as share information and knowledge about Thai amulet to interesting persons particularly foriegners./ให้บูชาพระเครื่องและแลกเปลี่ยนความรู้เกี่ยวกับพระเครื่องในเรื่องประวิติเกจิ

เงื่อนไขการรับประกัน

เก๊คืนเต็มจำนวน หากคืนพระในสภาพเดิม ภายใน 7 วัน คืน 100 % ภายในสองสัปดาห์ คืน 75 % ภายใน 1 เดือน คืน 50 % / Refund schedule with in 7 days 100 % , with in 14 days 75 % , with in 30 days 50 %

ที่อยู่

Weerapong prommontree 165/91 Senbordee Pimolrach Bangboutong, Nontaburi 11110/วีรพงศ์ พรหมมนตรี 165/91 ซ 26 หมู่บ้านสินบดี ต. พิมลราช อ บางบัวทอง จ. นนทบุรี 11110

เบอร์ที่ติดต่อ

081-6414009,029243140 ( อ้น ระโนด ) line ID weerapong07

E-mail

eon_werapong123@hotmail.com

วันที่เปิดร้าน

01-01-2554 วันหมดอายุ 01-01-2568

ท่านสามารถชำระเงิน ผ่านทางธนาคาร อีแบงค์กิ้ง หรือ ตู้ ATM ตามบัญชี ด้านล่าง
ธนาคาร	สาขา	ชื่อบัญชี	เลขที่บัญชี	ประเภทบัญชี
กสิกรไทย	สำเหร่	นายวีรพงศ์ พรหมมนตรี	032-2-93420-3	ออมทรัพย์
กรุงไทย	บางบัวทอง	นายวีรพงศ์ พรหมมนตรี	121-0-28494-4	ออมทรัพย์
กรุงเทพฯ	งามวงศ์วาน	นายวีรพงศ์ พรหมมนตรี	917-004262-7	ออมทรัพย์

วัตถุมงคล: พระเครื่องเกจิอาจารย์ภาคตะวันออก

รูปหล่อท่านพ่อแสง วัดบางสระเก้า เนื้อหลังคาโบสถ์
09-09-2566 เข้าชม : 2795 ครั้ง

[ ชื่อพระ ] รูปหล่อท่านพ่อแสง วัดบางสระเก้า เนื้อหลังคาโบสถ์

[ รายละเอียด ] ท่านพ่อเต่า ท่านพ่อแสง อดีตเจ้าอาวาสวัดบางสระเก้า เป็นที่เลื่อมใสศรัทธา เป็นศูนย์รวม จิตใจของชาวตำบลบางสระเก้า ปัจจุบัน พระครูวินัยธรเกียรติศักดิ์เตชธมโม เป็นเจ้าอาวาส ตั้งอยู่ หมู่ 2 ตำบลบางสระเก้า อำเภอแหลมสิงห์ จังหวัดจันทบุรี
    ท่านพ่อสุ่นทุกวันนี้ลุกหลาเหลนของท่านยังอยู่มากก็ที่ ต.บางสระเก้า และ หลวงพ่อแสง เจ้าอาวาสวัดบางสระเก้า ปัจจุบันนี้มีศักดิ์เป็นเหลนของท่าน และมีรูปร่างใกล้เคียงกันมาก และท่านก็เป็นพระที่ชาวบ้านบางสระเก้านับถือกันมาก
    ท่านพ่อสุ่น วัดปากน้ำแหลมสิงห์
    กรมหลวงชุมพรเคยมาหา
    เรื่องกรมหลวงชุมพรนี้ผมพยายามสืบเสาะค้นคว้าก็ยังไม่กล้าระบุแน่ชัดว่าว่า พ.ศ.ไหน แต่มาแน่ ๆ เพราะท่านมาสร้างศาลาไว้ที่คลองยายดำ ปัจจุบันนี้อยู่ที่ตำบลพลิ้ว กรมหลวงชุมพรท่านคงจะมาเกี่ยวกับราชการบ้านเมืองด้วย เพราะแหลมสิงห์ตอนนั้นคงเป็นเมืองที่มีความสำคัญไม่ใช่น้อย ถือเป็นจุดยุทธศาสตร์เพราะฝรั่งเศสเข้ามายึดอย่างที่กล่าวมาแล้ว คนเฒ่าคนแก่หลายคนยืนยันว่า เจ้าองค์นั้นต้องมา 2-3 หน จึงจะได้พบท่าน ไม่ทราบว่าเรื่องเป็นประการใดถึงต้องมา 2-3 หน คิดว่าท่านคงจะมาเคารพกราบไหว้ เพราะกรมหลวงชุมพรท่านเป็นผู้ชอบศึกษาไสยศาสตร์อยู่แล้ว และมาคราวนั้นท่านคงจะเป็นแม่ทัพเรือนำมา และหลักฐานที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งก็คือ ชาวบ้านละแวกนันได้พระปิดตาของท่านไว้หลายคนเป็นพระปิดตาห้าเหลี่ยม องค์เล็ก ๆ ทุกคนพูดเหมือนกันหมดว่า พระองค์นี้องค์ภากรณ์ท่านให้ไว้อย่าทำหายหรือให้ใครเป็นอันขาดให้เก็บรักษาไว้ให้ดี
    ท่านพ่อสุ่นช่วงนี้เรื่องราวของท่านก็ไม่ค่อยจะมีอะไรที่โลดโผน นอกจากรักษาโรคภัยไข้เจ็บให้บรรดาญาติโยม ซึงก็เป็นกิจธุระประจำของท่านอยู่แล้ว ชื่อเสียงท่านมาดังกระฉ่อนเพราะลูกศิษย์ของท่านคนหนึ่ง ชื่อ นายจ๋าย แรตขาว และ ต่อมานายจ๋ายก็คือ เสือจ๋าย
    ลูกศิษย์เป็นเสือ
    นายจ๋ายผู้นี้เป็นลูกศิษย์ก้นกุฏิท่านพ่อ รุ่นก่อนนามถัม โดยบวชเณรกับท่านจนเป็นพระ นายจ๋ายบวชพระสึกออกมาก็ได้เลี้ยงหมู และพอขายหมู คนขายหมูก็ให้แบงค์เก๊พอนำเงินไปใช้ก็ถูกตำรวจจับ แต่ระหว่างทางที่คุมตัวมา นายจ๋ายกระโดดน้ำหนีไปได้ นายจ๋ายเมื่อหนีตำรวจมาได้ก็ตามฆ่าพ่อค้าหมูจนตายด้วยความแค้น พอฆ่าคนตายทางตำรวจก็ทำการล่าตัวออกหมายจับ นายจ๋ายผู้นี้จึงกลายเป็นเสือจ๋ายไปโดยปริยาย เสือจ๋ายต่อมาได้ฆ่าเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ตามล่าตัว ตายไปหลายคน เพราะเสือจ๋ายเป็นผู้มีวิชาอาคมยิ่งนัก เสือจ๋ายตามประวัติไม่เคยปล้นมีแต่ขอเงินคนรวยแบ่งให้คนจน เสือจ๋ายผู้นี้ตำรวจไม่สามารถฆ่าได้เพราะยิงก็ยิงไม่ออก เสือจ๋ายสามารถกำบังตัวได้ เช่น คราวหนึ่งถูกตำรวจล่าตัวมากระชั้นชิด เสือจ๋ายก็แกล้งหกล้ม ตำรวจที่ไล่มาก็พากันวิ่งเลยกันไปจนหมด บางคราวรู้ว่าตำรวจกำลังตระเวน ตามหาตัวก็จะแกล้งโผล่จากราวป่าให้ตำรวจเห็น พอตำราวจเห็นก็พอกันใช้ปืนยิงแต่ก็ยิงไม่ออก เสือจ๋ายก็หัวเราะแล้วหนีหายไป หรือบางทีก็แกล้งจุดไต้เดินผ่านสถานีตำรวจ เพราะสมัยนั้นมีข้อห้ามว่าห้ามจุดไต้เดินผ่านสถานีตำรวจยามค่ำคืน เสือจ๋ายเมื่อจุดไต้เดินผ่านสถานีตำรวจ ตำรวจที่อยู่ป้อมก็จะถามว่า “ใครจุดไต้เดินผ่านสถานีค่ำ ๆ มืด ๆ อย่างนี้” เสือจ๋ายก็ตอบว่า “เสือจ๋ายเอง” แล้วก็เดินผ่านไป เสือจ๋ายจึงเป็นที่ปวดหัวของตำรวจสมัยนั้นยิ่งนักเพราะปราบยังไงก็ปราบไม่ได้ ซึ่งคนที่นำไปปราบก็ถูกเสือจ๋ายฆ่าตายมากขึ้นทุกที เสือจ๋ายถึงจะเป็นเสือหนีเงื้อมมือกฎหมายก็ยังเคารพนับถือท่านพ่อสุ่นยิ่งนัก วันพระวันใดถ้าท่านพ่อเทศน์โปรดชาวบ้าน เสือจ๋ายจะมาร่วมนั่งฟังเทศน์ด้วยทุกครั้ง เสือจ๋ายจะนั่งฟังเทศน์ตรงมุมมือข้างต้นเสาเพียงคนเดียวและจะต้องฟังท่านพ่อเทศน์จนจบทุกครั้งไป มีอยู่คราวหนึ่งเป็นวันพระท่านพ่อท่านก็เทศน์โปรดชาวบ้านเมือนปรกติเคยทำมา และวันนั้นเสือจ๋ายก็ได้ไปร่วมฟังเทศน์ที่วัดแน่ ทางตำรวจก็คงจะสืบมาแน่นอนแล้วว่า ยังไงวันนี้เสือจ๋ายก็ต้องมาฟังเทศน์ที่วัดแน่ จึงเตรียมกำลังไว้จะจับเสือจ๋าย และที่วัดถึงตอนนี้ท่านพ่อท่านเทศนืไปได้สักครู่ท่านก็เทศน์แบบเทศน์ไปด่าไปว่า “ไอ้จ๋าย ไอ้ฉิบชิ ! มึงมาทำไมไปเสีย ไอ้ฉิบชิ ! ” เสือจ๋ายก็ตอบว่า “ผมอยู่ใกล้ท่านพ่อผมไม่กลัวอะไรหรอก” ท่านพ่อท่านก็ส่ายหัวด่าว่า “ไอ้ฉิบชิ !” อยู่2-3 คำ แล้วท่านก็หยุด และเสือจ๋ายจะเข้าบีบนวดท่านทัทีเพราะรู้ใจท่านดีว่ท่านก็ด่าไปอย่างนั้นเอง ท่านพ่อท่านก็ถามว่า มึงอยู่ไหนบ้าง หรือถามอะไรของท่านไปตามเรื่อง เพราะท่านก็ห่วงลูกศิษย์ท่านเหมือนกัน พอถามอะไรดีแล้ว ท่านก็จะไล่เสือจ๋ายกลับ และคราวนี้เสือจ๋ายจะกลับทันทีเพราะรู้ใจท่านดีว่า ท่านจะไม่พูดคร้งที่สามอีก เรียกว่าอยู่เป็นลูกศิษย์ท่านมาจนล่วงรู้จิตใจท่านดีว่าตอนไหนสมควรดื้อ ตอนไหนไม่สมควรดื้อ ท่านพ่อสมัยนั้นท่านมีลูกศิษย์ลูกหามากมายและมีอยู่คนหนึ่งไม่ถูกกับเสือจ๋ายด้วย และในฐานะศิษย์เดียวกัน ท่านพ่อท่านก็คงมองแล้วว่าต่อไปอาจจะฆ่ากัน ท่านจึงเรียกมาทั้งสองคน และทำตะกรุดให้คนละดอกและบอกว่า “ต่อไปมึงมองคนฆ่ากันไม่ได้หรอก” และก็จริงดังคำท่าน ต่อมาคนทั้งคู่ก็ผิดใจกันถึงขนาดจ้องเอาชีวิตกัน แต่ก็ไม่สามารถฆ่ากันได้ บางทีเสือจ๋ายไปซุ่มยิงแต่ก็มองไม่เห็นตัวบ้าง และมีเหตุให้แคล้วคลาดกันไปทุกครั้ง สมดังคำท่านพ่อท่านว่า “มึงสองคนนี่ฆ่ากันไม่ได้หรอก”
    เสือจ๋ายเมือหาคนปราบไม่ได้ เพราะไม่รู้จะปราบยังไง ปืนก็ยิงไม่ออก ออกก็ไม่ถูก ถูกก็ไม่เข้า อะไรทำนองนี้ ก็คิดจะกลับตัวโดยจะหนีไปอยู่ที่อื่นสักพัก กะว่าพอให้ตำรวจลืมก็จะกลับมาตั้งตัวเป็นคนดีต่อไปใหม่ แต่ก็ดูเหมือนจะมีกรรมเวร เพราะพอดีมีนายอำเภอคนหนึ่งอาสาทางการมาปราบเสือจ๋าย นายอำเภอผู้นี้ชื่อว่า “ขุนวาปีนิวาส” นายอำเภอคนนี้มาจากอีสานและเป็นผู้ที่มีวิชาอาคมคนหนึ่งเหมือนกัน หนังเหนียวปราบเสือร้ายแถบอีสานมาโชกโชน ข่าวว่าเคยจับเสือร้าย ๆ ทีเดียวพร้อมกัน 3 คน นายอำเภอผู้นี้เมื่อมาถึงแหลมสิงห์ และสืบรู้ว่าท่านพ่อสุ่นท่นเป็นอาจารย์ของเสือจ๋าย จึงเข้าไปหาท่านพ่อและพูดว่า “ผมเป็นนายอำเภอรับอาสามาปราบเสือจ๋าย เสือจ๋ายเป็นลูกศิษย์ของท่านให้เรียกตัวมาให้ที” ท่นพ่อท่านก็ว่าเรียกมาคุยกันเรียกให้ได้ แต่ถ้าเรียกมาเพื่อจะจับตัว ท่านเรียกมาให้ไม่ได้หรอก มันผิดท่านเป็นพระเรียกคนมาให้ถูกจับท่านทำไม่ได้ ถึงตอนนั้นนายอำเภอคงจะโมโหจึงพูดตัดบทกับท่านเป็นทำนองท้าทายเสือจ๋ายว่า “ผมเป็นนายอำเภอ ถ้าปราบเสือจ๋ายไม่ได้ผมจะไม่เป็นนายอำเภอ” และยังพูดดูหมิ่นอีกว่า “เสือจ๋ายมันจะแน่สักแค่ไหน เห็นข่าวว่าปืนยิงไม่ออกแต่ถ้าผมยิงมันต้องยิงออก” นายอำเภอเมือพูดเสร็จแล้วก็ลาท่านกลับไป เมือเสือจ๋ายมาหาท่านจึงว่า “ไอ้เณร : นายอำเภอเขามาหากู เขาพูกกับกูว่า ถ้ายิงมึงไม่ได้เขาจะไม่เป็นนายอำเภอ” แล้วท่านก็พูดสั่งสอนให้เสือจ๋ษยหลบหนีไปอยู่ที่อื่นเสีย จะได้ไม่ต้องฆ่าฟันกันให้มีกรรมเวรต่อกัน ถึงตอนนี้ก็คงจะเข้าทำนองว่า เสือพบสิงห์ เสือจ๋ายจึงพูดกับท่านพ่อแบบชายชาติเสือทันทีว่า “ผมก็เหมือนกันถ้าฆ่านายอำเภอไม่ได้ผมก็จะไม่เป็นเสือจ๋าย ให้มันรู้ไปว่าวิชาอาคมใครจะแน่กว่ากัน” ตั้งแต่นั้นมาเสือจ๋ายก็กับนายอำเภอจึงตามล่ากันเรื่อยมา แต่ก็ไม่มีโอกาสประจันหน้ากันจัง ๆ ซักที จนวันหนึ่งทางนายอำเภอสือทราบว่า เสือจ๋ายได้ไปหลบซ่อนตัวแถวบ้านเขาน้อยซึ่งอยู่ห่างจากอำเภอแหลมสิงห์ราว 2-3 กิโลเมตรจะได้ นายอำเภอพร้อมด้วยกำลังตำรวจ 11 คน จึงพากันไปล้อมบ้านไว้ เสือจ๋าย เมือนายอำเภอจะไปถึงได้มีน้องชายมาส่งข่าวแล้วว่า ตำรวจกำลังมาให้รีบหนีไปเสีย เสือจ๋ายจึงถามว่าใครนำมา ใช่นายอำเภอหรือเปล่า พอน้องชายตอบว่าใช่นายอำเภอนำมา เสือจ๋ายจึงไล่ให้น้องชายไปและส่งเงินให้ 500 บาท และว่า “เงิน 500 บาท นี้มึงเอาไว้ทำศพตอนกูตาย วันนี้กูจะฆ่านายอำเภอให้ได้ และมึงรีบหนีไปเสีย”เมือน้องชายไปแล้วเสือจ๋ายจึงเอาปืนมาสักที่ข้อมือไว้ทั้งข้างซ้ายและข้างขวาข้างละกระบอก เตรียมพร้อม ตำรวจเมื่อมาล้อมบ้านไว้แล้วแต่ก็ไม่มีใครกล้าขึ้นไปบนบ้านเพราะความกลัวเสือจ๋าย ได้แต่ตะโกนให้เสือจ๋ายออกมามอบตัว เมื่อเห็นเสือจ๋ายเงียบ จ่าเซิบก็บุกขึ้นบนบ้านเปิดห้องประจันหน้ากับเสือจ๋ายซึ่งอยู่ในห้องต่างคนต่างยิงแต่ปืนของจ่าเซิบยิงไม่ออก เสือจ๋ายจึงยิงบ้าง ถูกเข้าหน้าอกจ่าเซิบตายคาที่ นายอำเภออยู่ข้างนอกได้ยินเสียงปืนเงียบลง จึงบุกขึ้นไปบนบ้านและถลันเข้าไปในห้องประจันหน้ากับเสือจ๋าย เสือจ๋ายจึงว่า “นายอำเภอ วันนี้เราก็เจอกันแล้ว เรามาดวลปืนกันมันรู้ไปเสียวาใครจะแน่กว่ากัน” นายอำเภอก็ลูกผู้ชายเต็มตัว รับคำท้าทันทีและต่างคนต่างก็ยิง นายอำเภอยิงแต่ยิงไม่ออก เสือจ๋ายจึงยิงถูกข้อมือนายอำเภอ และนายอำเภอก็ยิงอีก 2 นัด ลูกก็ด้านทั้ง 2 นัด เสือจ๋ายจึงยิงถูกสีข้างแถวสะเอวอีก นายอำเภอก็ล้มลงหงายหลัง เสือจ๋ายจึงนั่งคร่อมอกนายอำเภอกะจะยิงซ้ำให้ตาย และขณะที่กำลังคร่อมนายอำเภอผู้นั้น ตำรวจคนหนึ่งชื่อ “เป้า” ได้เข้ามาข้างหลัง ตามธรรมดาเมือเสือจ๋ายหันหลังมาเห็นจะยิงก็คงตาย แต่เสือจ๋ายหันมาเห็นก็ไม่ได้สนใจเพราะเคยกินน้ำสาบานกันมา ว่าจะไม่ทำกัน ตำรวจคนนั้นเมื่อเห็นเสือจ๋ายไม่ระวังตัวจึงใช้ด้ามปืนแบบปืนพระรามหกตีท้ายทอยเสือจ๋ายสุดแรงจนล้มคว่ำลง แล้วจึงตะโกนเรียกตำรวจที่อยู่ข้างล่างให้ขึ้นมาช่วยกัใช้ด้านปืนรุมตีจนเสือจ๋ายตายจริง ๆ จะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก จึงใช้ปืนยิงซ้ำ แต่ปืนก็ยิงไม่ออก หนึ่งในจำนวนนั้นจึงออกหัวคิดให้เยี่ยมรดเสือจ๋ายเป็นการล้างของดีออกจากตัว แต่เมื่อเยี่ยวรถแล้วก็ยังยิงไม่ออกอีก ทีนี้ทุกคนจึงช่วยกันค้นหาของตามตัวเสือจ๋าย เช่น ตะกรุด ผ้ายันต์ พระ ถอดออกจากตัวเสือจ๋ายจนหมดแล้ว ใช้ปืนยิงคราวนี้ปรากฏว่ายิงออกจึงช่วยกวันรุมยิงจนมั่นใจว่าตายแล้วแน่นอน แล้วจึงช่วยกันหามร่างนายอำเภอลงมารวมทั้งศพจ่าเซิบด้วย แต่นายอำเภอทนพิษบาดแผลไม่ไหวก็สิ้นใจตายตามเสือจ๋ายไปด้วย ทางเสือจ๋ายญาติพี่น้องก็เอาตัวไปเผา ส่วนพระ ตะกรุด ฟ้ายันต์ คนที่เห็นเล่าว่ามีเป็นกอง ๆ ต่างคนต่างหยิบฉวยเอากัน แต่ที่แย่งกันหาคือตะกรุดโทนท่านพ่อ และ ตะกรุด 3 กษัตริย์ แต่ก็ไม่ทราบว่าผู้ใดได้ไป
    ท่านพ่อเมื่อมีคนไปบอกกับท่านว่า เสือจ๋ายถูกรุมตีตาย ท่านก็นั่งอึ้งไปแล้วท่านก็ว่า “ไอ้จ๋าย ไอ้ฉิบชิ ! มันฆ่าเขามามากมายนัก มันก็ต้องถูกเขาฆ่าบ้างเหมือนกัน มันหมดเวรกรรมแล้ว ไอ้ฉิบชิ” ท่านพ่อท่านคงเสียใจเหมือนกัน ในการที่ลูกศิษย์ท่านตาย เพราะท่านรู้ดีว่าลูกศิษย์ท่านถูกเขาตราหน้าว่าเป็นเสือ ทั้ง ๆที่ไม่เคยปล้นใครเป็นเสือเพราะเขารังแกกลั่นแกล้ง จึงต้องเป็นเสือ และพอรู้ว่าถูกเพี่อนร่วมน้ำสาบาน ทรยศใช้ด้านหืนตีตอนเผลอท่านก็ว่า “ไอ้ฉิบชิ ! มันเป็นเพื่อนร่วมน้ำสาบานกัน แล้วมาทรยศกันมันจะเจริญได้อย่างไรวะ” และนี่ดูเหมือนจะเป็นคำประกาศิตท่าน ตำรวจผู้นั้นต่อมาก็มีเหตุให้ต้องออกจากตำรวจ และบั้นปลายชีวิตตอนตายต้องดิ้นทุรนทุรายกระเสือกกระสนจนกว่าจะตาย ได้ทรมานอยู่นานจึงจะสิ้นใจ และมีตำรวจที่ไปด้วยและได้ร่วมรหุมตีเสือจ๋ายมาคุยลั่นที่วัดว่าเป็นผู้ตีเสือจ๋ายสุดแรงเกิดด้วยด้ามปืน แบบจะโม้อวดชาวบ้านที่ยืนฟังอยู่ ท่านพ่อท่านได้ยินเข้าท่านก็ว่า “ไอ้ฉิบชิ ! กูว่ามึงวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเหมือนหมามากกว่า” ตำรวจคนนั้นถึงกับอายหยุดเงียบทันที ท่านพ่อสุ่น สมัยนั้นท่านเป็นผู้มีตบะอำนาจยิ่งนัก ท่านว่าใครจะไม่มีใครกล้าโกรธท่านเถียงท่านเพราะชื่อเสียงความเป็นจริงของท่านดังมาแต่ครั้งสมัยฝรั่งเศสยึดแหลมสิงห์อยู่แล้ว
    ท่านพ่อสุ่นเมือเสือจ๋ายตายแล้ว ท่านก็ปกครองวัดของท่านเรื่อยมา ชิวิตท่านแทบจะไม่มีเวลาพักผ่อน ญาติโยมคนไหนป่วยเป็นโรคภัยไข้เจ็บ ถูกคุณถูกกระทำ เมื่อมานิมนต์ท่าน ๆ ก็จะไปให้ทุกคนไม่เคยขัด คนที่ถูกผีเข้าเจ้าสิง พอท่านก้าวขึ้นบันไดบ้านคนนั้นผีจะพากันร้องและออกไปทันที ฉะนั้นท่านพ่อจึงเป็นที่พึ่งของสัตว์ผู้ยากโดยแท้ เป็นเสมือนกิ่งโพธิ์กิ่งไทร ให้ลูกนก ลูกกา อาศัย และลงว่าผู้ใดมานิมนต์ท่านให้ทางลำบากยังไงท่านก็ต้องดั้นด้นไปจนได้ จะหาผู้ใดเสมอเหมือนท่านไม่มีอีกแล้ว และสาเหตุที่สำคัญที่บั่นทอนสุขภาพร่างกายของท่านก็คือ ถนนหนทางสมียก่อนขรุขระลำบากมาก ทางสักกิโลนั่งเกวียนไปเกวียนก็กระแทบกับถนนซึ่งเป็นหลุมเป็นบ่อ ร่างกายของท่านก็ทรุดโทรมลง ประกอบกับไม่มีเวลาพักผ่อน สังขารของท่านจึงทรุดโทรมเรื่อยมา แต่ท่นพ่อท่านไม่เคยปริปากให้ใครได้ยิน แม้แต่ลูกศิษย์ใกล้ชิด และในที่สุดก็เป็นวัฏฏะของชีวิตว่าจะต้องมี เกิด แก่ เจ็บ ตาย ท่านพ่อสุ่นท่านเริ่มเจ็บออด ๆ แอด ๆ เรื่อยมาด้วยโรคชรา และเมื่อสุดจะท ฝืนสังขารต่อไปได้ เมื่อวันที่ 28 กุมภาพันธ์ วันพฤหัสบดี เดือน 3 แรม 5 ค่ำ พ.ศ.2471 (ต้นรัชกาลที่ 7) ท่านก็ถึงกาลมรณภาพลงด้วยโรคชราอย่างสงบ รวมอายุท่านได้ 77 ปี 57 พรรษา
    วันที่ท่านพ่อสุ่น มรณภาพลงนั้น ผู้เฒ่าผู้แก่ที่ไปซักถามจะพูดเป็นเสียงเดียวกันหมดว่า “วันนั้นเหมือนดวงอาทิตย์ดับที่แหลมสิงห์” ทุกบ้านเรือนเงียบเหงาวังเวง ทุกคนมุงหน้าเข้าสู่วัดทั้งๆ ที่หน้านองด้วยน้ำตา ทุกคนช่วยกันคนละไม้คนละมือจัดการงานศพท่าน พวกบางกะสร้อยเมืองชลบุรี เมื่อรู้ข่าวก็พากันมาหลายสิบลำเรือ ขนข้าวขนของมาช่วยงาน หลวงพ่อภูและพระทางเมืองชลหลายสิบรูปพร้อมใจกันมาช่วยงานศพท่าน และได้ประชุมลงความเห้นกันว่า สมควรจะนำศพท่านไว้ทีวัดสำหรับไว้ให้ลูกศิษย์ลูกหา และ ชาวบ้านเคารพกราบไหว้กันก่อน แล้วค่อยประชุมเพลิงศพท่านทีหลัง ทางวัดจึงนำศพท่านไว้ที่วัดจนถึง วันที่ 16 มีนาคม 2472 จึงพร้อมใจกันจัดการประชุมเพลิงศพท่าน และให้มีการแสดงมหรสพทุกชนิด จัดว่าเป็นงานใหญ่ที่สุดตั้งแต่จัดงานกันมา ผู้คนจากสารทิศหลั่งไหลมาช่วยงานท่านแน่นวัดไปหมด พวกมาจากบางกะสร้อง เมืองชลพากันมาเนืองแน่นอีกครั้ง หลวงพ่อภูเป็นประธานจัดการแต่งดอกไม้ศพท่านอย่างสวยงาม พวกผู้หญิงที่มาจากบางกะสร้อยพากันแกะสลัก ฟัก แฟง แตงกวา เป็นรูปลวดลายต่าง ๆ อย่างสวยงามใส่เรือมา ทำกับข้าวให้คนกินเนื่องในวันประชุมเพลิงศพท่าน พระจากเมืองจันทบุรีและใกล้เคียมพร้อมใจกันมาช่วยงานท่านหลายสิบรูป พระพื้นบ้านก็มี หลวงพ่อยวน วัดเขาชำห้าน หลวงพ่อทอก วัดหนองชิ่ม หลวงพ่อจิ่ม วัดไผ่ล้อมท่าใหม่ มาเป้นผู้ทำพลุ ตะไลไฟพะเนียง อีตื้อ โอยหลวงพ่อจิ่มมาอยู่เตรียมการก่อนเกือบครึ่งเดือน และ หลวงพ่อจิ่มได้ทำ นกบินกลับรังคือ ทำโครงไม้ไผ่เป็นรูปนกและพอจุดไฟ นกโครงไม้ไผ่ก็ร่อนออกไป และเมื่อหมดเชื้อไฟก็บินกลับมาตอที่เดิมได้ เป็นที่ชื่นชอบของชาวบ้านยิ่งนัก และการประชุมเพลิงศพท่านพ่อสุ่นนั้น ลำบากมากเพราะทำท่าว่าจะเผ่าไม่ไหม้ ต้องมีการจุดธูปเทียนขอขมาลาโทษหลายคน เมื่อประชุมเพลิงศพท่านเสร็จ ทางวัดจึงรวบรวมอัฐิท่านไว้ที่วัดต่อไป
    และต่อมาจนถึงวันที่ 2 เมษายน 2480 บรรดาศิษยานุศิษย์ระลึกถึงพระคุณท่าน จึงพร้อมใจกันก่อเจดีย์ เชิญอัฐิท่านมาบรรจุไว้เพื่อให้ลูกหลานที่เดินผ่านไปผ่านมาได้เคารพ กราบไหว้ระลึกถึงคุณงามความดีของท่านต่อไป และ วันนั้นทางวัดได้สร้างเหรียญรูปท่านขึ้นมาแจกแก่ผู้ไปร่วมงาน เรียกว่า 2480
    บทส่งท้าย ท่านพ่อสุ่นทุกวันนี้ลุกหลาเหลนของท่านยังอยู่มากก็ที่ ต.บางสระเก้า และ หลวงพ่อแสง เจ้าอาวาสวัดบางสระเก้า ปัจจุบันนี้มีศักดิ์เป็นเหลนของท่าน และมีรูปร่างใกล้เคียงกันมาก และท่านก็เป็นพระที่ชาวบ้านบางสระเก้านับถือกันมาก
    พิธีปลุกเสกตะกรุดของท่านพ่อสุ่น
    ท่านพ่อสุ่นเมื่อท่านจะทำพิธีลงตะกรุด 3 กษัตริย์นั้น ท่านจะทำพิธีอย่างที่ว่าพิถีพิถัน ท่านจะล้อมวงสายสิญจน์และจัดของบูชาครูบาอาจารย์ดังนี้ หัวหมู 9 หัว บายศรี 9 ต้น และข้าวตอกดอกไม้ และคนที่จะข้าพิธีนอกจากพระแล้ว ผู้ที่เป็นฆราวาสซึ่งจะเข้าไปร่วมท่านจารยันต์ต่าง ๆ ใส่แผ่นทอง นาค เงิน จะน้องนุ่งขาว ห้มขาว และมีความรู้ทางอักขระขอมเข้าใจยันต์พระคาถา และจะต้องรับศิล 5 มาแล้ว จึงจะเข้าร่วมพิธีในวงสายสิญจน์ได้ และวันนั้นถ้าผู้ใดจะต้องการจะให้ท่านทำตะกรุดไว้ใช้ป้องกันตัวก็ให้นำแผ่นทองมา 1 บาท นาค 1 บาท เงิน 1 บาท แผ่มาให้ท่าน ท่านก็จะจารและปลุกเสกให้ และ ถ้าผู้ใดมีประวัติทางเจ้าชู้ผิดลูกผิดเมียเขา ถ้านำแผ่นทอง นาค เงินมาลงกับเขาด้วย ท่านก็จะว่า “มึงอย่ามาลงเลย ถึงมึงลงไปก็ใช้ของไม่ขึ้นหรอก ของของกูเขาห้ามนักในข้อนี้” ท่านพ่อถึงท่านจะพูดอย่างนี้ พอถึงเวลาท่านก็จะลงจารและปลุกเสกให้ ที่ท่านพูดอย่างนั้นเท่ากับเป็นการสอนคนผู้นั้นไปในตัวว่าให้เลิกประพฤติผิดลูกผิดเมียเขาเสีย แต่ความอาถรรพ์ของตะกรุดของท่านก็มีเหมือนกัน คนที่ประพฤติผิดลูกผิดเมียชาวบ้านมักจะมีเหตุผลให้ลืมคาดตะกรุดของท่านติดตัวไปเมื่อมีเหตุการณ์คับขัน ดังเช่น เรื่องนี้ เสือจ๋ายได้เคยประสบกับอภินิหารของตะกรุดท่านด้วยตนเอง และมาเล่าให้ท่านฟังที่วัด เสือจ๋ายมีเรื่องขัดใจอย่างรุนแรงกับผู้ที่มีตะกรุด 3 กษัตริย์ท่านพ่อคนหนึ่ง แต่คนผู้นี้มีประวัติชอบเป็นชู้กับลูกเมียชาวบ้าน เสือจ๋ายจึงไปซุ่มอยู่ใต้ถุนบ้านกะว่าจะลอดร่องยิง เสือจ๋ายเมือลอดร่องขึ้นไปก็เห็นตะกรุด 3 กษัตริย์ท่านพ่อแขวนไว้ที่เสา เจ้าของตะกรุดที่แขวนไว้ เสือจ๋ายถือเคร่งนักจะไม่ยอมยิงในขณะที่คนผู้นั้น ถือตะกรุดท่านพ่อไว้เป็นอันขาด ทั้ง ๆ ที่โอกาสดี เพราะถ้ายิงก็จะไม่เป็นการเคารพครูบาอาจารย์ของตนเองไป จะเข้าทำนองว่าลูกศิษย์คิดลองของอาจารย์ เสือจ๋ายก็ใช้ปืนลอดร่องจะยิงอีก และพอเหนี่ยวไก ตะกรุด 3 กษัตริย์ที่แขวนไว้ก็ตกลงมา เป็นอยู่อย่างนี้ 5-6 ครั้ง ครั้งสุดท่ายเสือจ๋ายจึงค่อยย่องออกมา และเมือไปหาท่านพ่อสุ่น เล่าให้ท่านฟังว่า ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ท่านพ่อท่านก็ว่า “ไอ้จ๋าย ไอ้ฉิบชิ ! ก็คนเขายังไม่ถึงฆาต มึงจะไปยิงเขาได้ยังไงวะ และตะกรุดกูลงให้เขาไป ก็ต้องคุ้มครองเขาบ้างสิวะ ไม่งั้นก็เสียชื่อหมดก็หมดนะสิ ไอ้ฉิบชิ!” แล้วท่านก็หัวเราะของท่าน นี่เป็นการแสดงถึงอำนาจพุทธคุณตะกรุด 3 กษัตริย์ของท่านยอดเยี่ยมยิ่งนัก สามารถคุ้มครองรักษาชีวิตผู้เป็นเจ้าของได้ แม้จะประพฤติชั่วก็ตามที แต่ผู้ชายผู้นี้ต่อมาก็ถูกเสือจ๋ายยิงตายจนได้ เพราะไปธุระนอกบ้านและขากลับระหว่างทางเสือจ๋ายซุ่มรออยู่ และตอนตายหามีตะกรุดท่านพ่อติดเอวไม่
    และเรื่องตะกรุดของท่านพ่อ สมัยที่อธิบดีกรมตำรวจ พลตำรวจเอา เผ่า ศรียานนท์ ยังอยู่ เคยมีคำสั่งให่ตำรวจท้องที่หาตะกรุดท่านพ่อสุ่น และ สีผึ้งของท่านไปให้ แต่ไม่ทราบว่าตำรวจท้องที่หาได้หรือเปล่า แสดงว่า พลตำรวจเอก เผ่า ศรียานนท์ คงจะเคยประสบกับอภินิหารของตะกรุดกับสีผึ้งของท่านมา ไม่เช่นนั้นคงจะไม่มีคำสั่งให้ตำรวจท้องที่หาให้แน่นอน
    พระตะกั่ว
    พระตะกั่วหลวงพ่อสุ่น นี้เป็นพระตะกั่วที่สร้างขึ้นมาโดยลูกพระในวัดแกะพิมพ์แกะพิมพ์ขึ้นมาเป็นพระที่มีหลายแบบ หลายพิมพ์ อายุสร้างประมาณอย่างต่ำ อยู่ในระหว่าง พ.ศ.2450 กว่า ๆควบไปจนถึง พ.ศ.2470 แกะพิมพ์โดยใช้หินมีดโกนแกะทำพิมพ์ขึ้นมา และที่ตะกั่วที่ใช้เทนั้นจะต้องหลอมไล่ขี้ตะกั่วออกเสียก่อน เมื่อไล่ขี้ตะกั่วออกหมดแล้วก็จะหลอมเทลงในพิมพ์ที่แกะขึ้น เมื่อเสร็จแล้วก็นำมาถวาย ให้ท่านจารและปลุกเสกให้ ช่วงแรก ๆ การสร้างพระน้อย ท่านจารเพียงองค์เดียว แต่ทำมาก ๆ เข้า ท่านก็ให้ท่านพ่อ “ปาน” ซึ่งเป็นเพื่อนของท่านและมาจากวัดบางสะเก้าด้วยกันช่วยกันจารให้ และการปลุกเสก ท่านจะทำพิถีพิถันมาก เรียกว่าท่านต้องมั่นใจแล้วว่าดีจริง ท่านถึงจะอนุญาตให้เอาไปได้ ชาวบ้านคนไหนมาหาท่าน ท่านก็ให้ไปหยิบพระในถาดมาแล้วท่านก็จะมอบให้ ผู้ใดจะเอา 5-6 องค์ อ้างว่าเอาไปฝากคนทางบ้าน ท่านก็ไม่ว่า ที่มาไกล ๆ หน่อย มาหาท่านและขอของดีจากท่าน ท่านก็ให้หยิบพระตะกั่วไปชนิดทีว่าพอใตจะเอา พอพระตะกั่วนี้หมดถาด ลูกพระในวัดก็จะช่วยกันทำขึ้นมาใหม่อีก บางทีพิมพ์ใหม่ใช้ได้ก็ใช้กันต่อไป พระลูกวัดพอหล่อพระเสร็จก็นำมาใส่ถาดถวายไว้ให้จารและปลุกเสกให้ พระของท่านพ่อจึงมีไม่ใช่น้อย ๆ เพราะสมัยนั้นใคร ๆ ก็เคารพนับถือท่าน เมื่อผู้ใดเมาที่วัดและได้พระตะกั่วไป และไปพูดอวดคนที่ยังได้คนที่ยังไม่ได้ก็จะพากันมาเอา เพราะลงว่าท่านปลุกเสกและจารให้ เรื่องพุทธคุณนั้นคงไม่ต้องบรรยายกันมาก และก็มีเหมือนกันที่ชาวบ้านบางคนคงจะมาเหฯพิมพ์ที่วัดแล้วเรียกว่าไม่สวยเหมือนที่ตัวเองชอบ ก็จะหล่อพระตะกั่วนี้มาจากบ้านเองเลยและนำมาถวายท่านให้ท่านจารและปละกเสกให้ พอกะว่าท่านจารและปลุกเสกให้แล้วก็จะมาเอา บางคนทำมา 10 องค์ ก็เอากลับบ้าน 5 องค์ อีก 5 องค์ถวายไว้ให้ท่านสำหรับแจกชาวบ้านคนอื่นที่ยังไม่มีต่อไป เรื่องพระตะกั่วท่านพ่อสุ่นนี้ ต่อมา มีกุหร่า คนนี้(กุหร่าเป็นเชื่อสายไทยใหญ่) ได้มาอยู่ที่วัด กุหร่าผู้นี้เป็นผู้ที่มีฝีมือทางสักยันต์และแกะพิมพ์พระสวยงาม พูดไปก็พูดได้ว่า กุหร่าผู้นี้เป็นผู้แกะพิมพ์พระตะกั่วประจำวัดสมัยมาอยู่ก็ว่าได้ กุหร่าผู้นี้แกะแม่พิมพ์แทบจะคนเดียว การสร้างพระมีต่างยุคกัน ผิวของตะกั่วจึงไม่เท่ากัน ถ้าเป็นพระที่สร้างราว พ.ศ.2450 พระจะออกไขหนา และ จะเกิดสนิมแดง แต่จะพบไม่กี่องค์ มาตอนปลายชีวิตท่าน อายุของพระตะกั่วก็อ่อนลงไป มีไขบาง ๆ เรื่อ ๆ หรือบางองค์เจ้าของได้มาและไม่ได้ใช้ เลยใส่พานหรือห่มผ้ายันต์ไว้ พระก็จะมีคราบตะกั่วอยู่ดูเหมือนว่าจะเป็นพระใหม่ แต่ถ้าส่องกล้องดูความเก่าของตะกั่วก็จะฟ้องตัวเองว่าเป็นพระที่มีอายุ คำนวณอายุพระตะกั่วสร้างระหว่างกลาง ๆ ชีวิตท่าน คือ พ.ศ.2450 อายุพระตกมาถึงปัจจบันนี้ก็ 103 ปี ถ้าสร้างระหว่างกลาง ๆ ชีวิตท่าน คือ พ.ศ.2460 – 2468 พระตะกั่วยุคปลายชีวิตท่านก็ประมาณ ปี พ.ศ.2469-2470 โดยประมาณ
    วัตถุมงคลของท่านพ่อสุ่น จะแยกออกเป็น 2 ตอนคือ
    1.วัตถุมงคลที่สร้างสมัยท่านมีชีวิตอยู่
    2.วัตถุมงคลที่สร้างขึ้นหลังจากท่านมณภาพแล้ว
    วัตถุมงคลที่สร้างสมัยท่านมีชีวิตอยู่แต่ ตะกรุด 3 กษัตริย์ ตะกรุดโทน พระเครื่องเนื้อตะกั่วพิมพ์ต่าง ๆ ผ้ายันต์ เชือกคาดแขน สีผึ้งท่านพ่อสุ่น ผ้ายันต์รอยเท้า สิงห์สำริดสิงห์ตะกั่ว
    วัตถุมงคลที่สร้างหลังท่านมรภาพแล้ว
    เหรียญรุ่นแรก 2480 (ท่านพ่อสุ่นมรภาพ 2471) ปลุกเสกพิธีใหญ่ หนึ่งในนั้นหลวงพ่ออี๋มาปลุกเสก ท่านพ่อสุ่นเป็นอาจารย์ของหลวงพ่ออี๋ซึ่งหลวงพ่ออี๋ให้การนับถือท่านมาก มีสร้าง เนื้อสามกษัตริย์ เงิน ทองแดง เป็นเหรียญห่วงเชื่อม ตัดขอบเหรียญปอกมีด
    รูปกระดาษสร้างพร้อมเหรียญรุ่นแรก 2480 เป็นรูปครึ่งองค์มีช่อไม้ล้อมเป็นรูปไข่ สำหรับแจกชาวบ้าน
    เหรียญรุ่นสอง สร้างโอยอาจารย์เฮ้า โดยเอาเหรียญรุ่นแรกเป็นแม่แบบ แต่ข้างหลังเป็นแอ่ง สร้างปี 2496 อาจารย์เฮ้าได้นำพระเข้าพิธีวัดสุทัศน์ และนำมาปลุกเสกที่วัดแหลมสิงห์ มีเนื้อทองแดงอย่างเดียว เป็นเหรียญมีห่วงในตัวเหรียญ
    เหรียญรุ่นสาม สร้างราว 2503 อาจารย์เฮ้าสร้าง ทุกรุ่นมีประสบการณ์มาก เพราะการสร้างขอบารมีท่านพ่อสุ่นช่วยปลุกเสกและรับรู้ทุกครั้ง เหรียญรุ่นสามมีเอกลักษณ์เหมือนรุ่น 1-2 แต่หน้าท่านจะดุ และหูห่วงเป็นเหรียญไม่เชื่อม
    เหรียญเงินรุ่น 4 อาจารย์เฮ้าสร้างเหรียญเงินอีกรุ่นแต่ไม่มีเอกลักษณ์ รุ่น 1-2-3 อยู่เลย รุ่นนี้มีคนเอาปืนทดลองยิง แต่ปืนไม่ออก
    รูปล่อท่านพ่อสุ่น อาจารย์เฮ้า สร้างปี 2515 มีสองเนื้อ กระไหล่ทอง และ รมดำ รุ่นนี้มีคนมีประสบการณ์โดนยิงด้วยปืนคาร์บินแต่ไม่เข้า
    สมเด็จท่านพ่อสุ่น เป็นพิมพไกเซอร์ มีผงปู่นาค วัดระฆังล้วน ๆ สร้างปี 2515
    วัตถุมงคลที่สร้างปี 2523 (พระอาจารย์เฮ้ามรณภาพแล้ว) ทางวัดได้ทำการสร้างพระอุโบสถที่ค้างมาสมัยพระอาจารย์เฮ้า และได้มีการฝังลูกนิมิตและมีพิธีปลุกเสกวัตถุมงคล คณะอาจารย์จันทบุรีที่มาปลุกเสกมี 9 องค์คือ
    1.หลวงพ่อคง วัดวังสรรพรส
    2.หลวงพ่ออวน วัดเกาะเปริด
    3.หลวงพ่อกล้วย วัดหมูดุด
    4.หลวงพ่ออินทร์ วัดลาดบ่อพุ
    5.หลวงพ่อเจิม วัดวันยาวล่าง
    6.หลวงพ่อสีนวล วัดเกวียนหัก
    7.หลวงพ่อตน วัดทุ่งเพล
    8.พระพิศาลธีรคุณ วัดไผ่ล้อม
    9.พระอาจารย์บุญสิน วัดปลายคลองพลิ้ว
    ในขณะที่พระคณาจารย์เหล่านั้นเพ่งกระแสจิตปลุกเสก เมื่อเสร็จพิธีแล้ว หลวงพ่อบุญสิน วัดปลายคลองพลิ้ว ได้เล่าให้ญาติโยมฟังว่า เมื่อที่ท่านเพ่งกระแสจิตปลุกเสกวัตถุมงคลอยู่นั้น ท่านได้เห็นท่านพ่อสุ่นนั่งบนฉัตรมาลอยวนเวียนอยู่บนเพดานโบสถ์ เสมือนท่านได้รับรู้การปลุกเสกวัตถุมงคลของท่าน และท่านได้มาร่วมปลุกเสกด้วย ผู้คนที่รู้เรื่องจึงแห่กันไปเช่าวัตถุมงคลชุดนี้กันเนืองแน่น และเมื่อนำไปใช้ก็มีประสบการณ์กันต่าง ๆ ซึ่งนับว่าเป็นอภิ้นิหารของท่านพ่อโดยแท้

[ ราคา ] ฿350
[ สถานะ ] ขายแล้ว
[ติดต่อเจ้าของร้านเจ้าพระยาพระเครื่อง] เบอร์โทรศัพท์ : 081-6414009,029243140 ( อ้น ระโนด ) line ID weerapong07

วัตถุมงคล: พระเครื่องเกจิอาจารย์ภาคตะวันออก

เหรียญพระพุทธ งานผูกพัทธสีมา วัดท่าด่าน ปี๒๕๑๖ จ.นครนายก